"Haydi güzel kızım," dedi, "lütfen bir gel görün. Üzülüyoruz, çok korkuyoruz. Böyle görmedik onu önceden hiç."
Üzgün bir anneye nasıl hayır dersin ki? Kalktım. O en sevdiği kazağımla pantolonum vardı ya hani, onları giydim. Saçlarımı at kuyruğu yaptım. O son gördüğünden beri uzamış saçlarım, dokunurken fark ettim. Hafif de makyaj yapıp çıktım sokağa. Hava buz gibiydi, ben üşümüyordum ama içim üşüyordu çok.
Hızlı adımlarla vapur iskelesine yürüdüm. Sanki ıslak yerleri daha hızlı geçsem ayaklarım oradaki soğuğu kapmayacak gibi bir inancım vardır. Onlara gitmek için vapura binmem gerekiyordu. Vapur iskelesinde beklerken bir sigara içtim. İki erkekle göz göze geldim. İkisi de ona benzemiyordu ama hoş çocuklardı.
Vapurda uçlardan birine, dışarı geçtim. Bakıştığım çocuklardan biri de peşimden oraya çıktı, ona arkamı döndüm. İlk andan sonra bakmakta, bakmayı istemekte, tanıyorsam konuşmakta problem yaşıyorum ondan beri. Ben de bunları düşünmemek için vapurun peşinden koşan, çığlıklar atan martıları izledim. Elimle dalga hareketi yaparak avcumun içinden kayıp giden havayı hissettim. Bir ara gözlerim de doldu, ama soğuktan. Gerçekten. Çok rüzgar vardı vapurun o tarafında.
Ben vapurdan inmeden annesi iki kere daha aramıştı. İnince bir daha aradı. Bu defa açtım, çok yakın olduğumu söyledim, tam adreslerini istedim. Yine koşar adım yürüyüp ilk gelen taksiye bindim. Taksici, çoğu taksici gibi benimle muhabbet etmek istiyordu. Yakında yapılacak metro durağından, bozuk yollardan, kazalardan falan bahsetti hep. Sevdiğim müziği bulabilmek için radyodan radyoya geçti, tepki vermemi bekledi. Sesler kafamda uğultuya dönüşüyordu o esnada.
Taksi evin kapısında durdu. Biraz duraksayarak beşinci zili çaldım. Bu onların ziliydi. Annesi kapıda bekliyordu beni. Annesine çok benziyormuş gerçekten de. Kadın beni telefondaki endişeli sesinin aksine gülen yüzüyle karşıladı. Babası da öyle.
İlk defa, bu sadece fotoğraflardan tanıdığım insanları karşımda görüyordum. Bana sadece onu hatırlattılar, iki dakika sonra onu göreceğimi unutmuşum gibi hatırlattılar hem de. Ağzımı yamulttum biraz ağlamamak için. Annesi anladı.
Kafasıyla odasının kapısını işaret etti bana. Bütün kapılar aynı minik koridora çıkıyordu. Koridorda bir sürü değişik poster, tablo, çocukken yaptığı resimler, fotoğraflar çerçevelenmiş, yan yana, boşluk kalmamacasına asılıydı. Yürüdüm, hafifçe tıklatmak için elimi kaldırdım, elimde vapurun demirlerinin keskin kokusu kalmıştı.
İçeri girdim. Küçücük bir odaydı bu. Duvarlardan birinde bir resim asılıydı. Balkondan bakan bir kadın resmi çizmişti biri; kadının arkası dönüktü, balkondan ağaçlar arasında minicik bir deniz, minicik bir kurtuluş gözüküyordu.
Perdeler sıkı sıkı çekilmişti. Güneş ışığı yasaklanmıştı. Ağır bir hastalık, havasızlık, toz kokusu vardı odada. Yatak örtüsü çocukken de kullanmış olabileceği bir şeylere benziyordu, rengarenkti. Odanın bir köşesinde bilgisayarı vardı. Kim bilir kaç defa o ekrandan benimle ilgili bir şeyler görüp aldırmamıştı. Canımı yaktı bu düşünce.
Yatağın kenarına oturdum. Adını fısıldadım bir kaç kere uyansın diye. Duymayınca kulağına eğilip söyledim. "Ben geldim." dedim.
Yavaşça döndü, beni görünce gözleri irileşti. Bir defa daha kapattı. Sonra yine açtı. "Geldin!"dedi. Bir zafer narası gibi. "Geldin!" dedi. Belime sarıldı. Yüzünü göğsüme gömdü. Beni ne bağıra çağıra, ne tatlı dille, ne mantıklı, ne mantıksız, ne kaba, ne kibar; susarak, sadece susarak kalbinden kovan bu adam. Yine kendi kırdığı, kendi eline gelmişti, rengarenk yatağının ucuna dek.
Kalbime doğru sarılıp kaldı. Ellerimi saçlarının arasına koydum, hala vapurun demirleri gibi kokuyordu. Orada kalacağımız günler, aylar ve yıllar boyu öyle kokacaktı. Altından dalga dalga hava geçecekti yalnızca. Bir kırık kalp bir kırık kalbe yenilecekti, bir odada tükürdüğümü günler, aylar ve yıllar boyu böyle yalayacaktım işte ben.
Unutmuştum onu ben. Ama annesi aradı bu sabah.
